Stuur ons een verslag (met foto's/video's) van uw (club) vlucht en we publiceren deze op Aviazine
Vluchtverslagen
Open onderstaande pdf-files voor de kaartjes van Europa met vliegroutes van de Flying Symphony naar Kreta en terug.
TEUGE - KRETA vice versa
|
 
| ||||
Al enige jaren maakt een groep van tien privé-vliegers jaarlijks een grote VFR-tocht naar de outskirts van Europa. Eerder werden de Noordkaap, Gibraltar, Malta en Marokko bezocht. De club komt voort uit de opleidingsstal Rob van den Sigtenhorst (nu Stella), heeft zich genoemd de Flying Symphony en heeft als thuisbasis Teuge. Er werd gevlogen met een Seneca, Cessna 172, Archer en twee SR20's.
Griekenland stond al eerder op het programma maar de weergoden wilden ons toen niet hebben. Deze keer was het wèl zo ver. Maar, zeker als je landen als Griekenland en Bulgarije aan wilt doen moet je tijdig beginnen. Vlak voor vertrek op een notam sturen waar in staat dat je parkeerplaatsen op Corfu moet aanvragen, dat schiet niet op! Zeker niet als het antwoord een week op zich laat wachten. Chania op Kreta is bijvoorbeeld twintig werkdagen PPR en voor Burgas / Bulgarije heb je een permit nodig. Zonder AIP van deze landen een heel gezoek. Douanevelden vinden waar ze ook nog Avgas hebben... Maar gelukkig: contacten met vliegclubs hebben ons zeer geholpen.
Ervaring leert dat deze trips vragen om praktische taakverdeling. Zo hebben we een wingcommander, een fotograaf, iemand voor de vliegplannen, een meteoman, een cultuurman en iemand die taxi's, hotels en restaurants regelt.
Met verste bestemming Kreta was de tocht verdeeld in veertien legs. De verkeersleiding is natuurlijk een verhaal apart. Alleen al de heenweg: Teuge, DutchMill, Langen, München Info, Schweinfurt TWR, Linz Radar, Krems TWR, Wien Approach, Budapest Info, Zagreb Info, Zagreb Approach, Losinj TWR, Zadar Appr, Dubrovnik Appr, Dubrovnik TWR, Podgoridca Appr, Tirana Appr, Kerkira Appr, Kerkira TWR, Andravida Appr, Araxis Appr, Athinai Info N, Athinai Info S, Milos TWR, Tazina Radar, Souda Appr, Chania TWR, Iraklion Appr, Sitia Appr, Sitia TWR.
Dag één: het meteo-gegoogle voorspelde bij vertrek al lage bewolking in het Sauerland, waar we toch doorheen zouden moeten. Dat werd gelijk een van de grootste beproevingen van de hele tocht. Basis 2100 ft, gestaag oplopend terrein tot 2800 ft met obstakels, vijf km zicht... Toch lukte het, en voorbij Kassel scheen de zon, zoals voorspeld. Eerste tankstop was Schweinfurt (EDQT). Tweede deel die dag Krems. Opvallend toch hoe goed de ATC ons weer begeleidt. Linz Radar gaf na de eerste call al het antwoord 'got your details, squawk'. Een bruine Donau inplaats van een blauwe onder ons, toch een plaatje.
Dag twee: bij het ontbijt wordt de optie bekeken om toch over de Alpen te vliegen, maar die route is voor VFR officieel gesperrt wegens te slecht weer. Daarom de eerste leg naar Losinj aan de Kroatische kust, oostelijk om Wenen, vervolgens via ABETI Hongarije in, langs Slovenië, dan Kroatië in langs Zagreb. Het weer was zomers. Mooi was de naam van de VFR route door Zagreb TMA, die we moesten afvliegen: de Panania Route. Losinj Airport bleek te bestaan uit wat vervallen barakken en één nieuw gebouwtje. Tanken ging echter vlot. De leg naar Dubrovnik voerde ons langs de prachtige kust van Kroatië en zo konden we de beroemde haven goed zien. Afhandeling daar was uiterst vlot, via een handling agent die op ons wachtte. Omdat Dubrovnik al vol met toeristen was, regelde onze hotelman een mooi hotel tussen het vliegveld en de stad.
Dag drie: deze dag was gepland als rustdag, met een toer door de stad. Los van de indrukwekkende historie van het stadje, met veel Spaanse en Italiaanse invloeden, heeft met name de oorlog van 1994 sporen nagelaten. Niet eens zozeer de schade aan gebouwen, maar vooral de houding ten opzichte van de Serviërs, die hier de boosdoeners zijn.
Dag vier: vandaag naar Corfu (Kerkira) voor een douane- en fuelstop, dan door naar Chania, daarna Sitia is het plan. Een telefoontje leert dat Kerkira deze dag gesloten is wegens werkzaamheden. Wat telefoontjes later krijgen we toch toestemming, als we voor 15.00 uur weer vertrekken. Bij de startup blijken onze vliegplannen toch afgekeurd! Verwarring alom, maar uiteindelijk kunnen we met wat vertraging vertrekken.
Als je Dubrovnik verlaat, ben je bijna direct in het gebied van Servië-Montenegro. Een zware basstem met een rollende 'r' gidst ons probleemloos langs de kust naar Albanië. Het was vooraf niet zeker of we ongestoord door beider TMA heen konden. In het verleden was dit min of meer een no-go area. Maar: we worden uiterst correct en in goed Engels welkom geheten voor de transfer door Albanese airspace langs de kust, tot de intersectie PITAS met Griekenland. Kerkira afhandeling was in handen van een mooie Griekse dame en verliep snel.
Wel kregen we te maken met een verandering in de vliegplannen: het been naar Chania moet via KRK, ARA, TRL, MIL en SUD; allen VOR's. Dus airways-vliegen dwars over de Peloponesos. Reden: militaire oefeningen. Nu is het gebergte daar knap hoog, met pieken tot 9000 ft. Bovendien bouwen zich al flink wat stapelwolken op. Tot bij Araxos gaat alles prima. Maar daar worden we door approach twintig mijl van het veld verordonneerd wegens genoemde militaire activiteiten. Direct omhoog tot 7500 ft...bij toenemende bewolking. Het wordt zigzaggen tussen de bloemkolen om in het zuidoosten weer naar zee te kunnen afdalen.
In Griekenland valt het meeste gebied onder Athinai Info; twee secties met bijbehorende frequenties. Niet overal even sterk en men adviseert dan ook: in case of no contact, please change frequency...
PPR voor Chania was geregeld via de voorzitter van de plaatselijke vliegclub, die ons op het bloedhete veld stond op te wachten en zorgde voor een vlotte afhandeling. Nu nog naar Sitia aan de andere kant van het eiland. Een telefoontje van de behulpzame voorzitter resulteerde in een éénmalige latere openstelling. Dan nog een laatste uitdaging, maar niet de kleinste: een kneiterharde crosswind van twintig kts, vrijwel haaks... Enfin, we leven nog.
Giannis Economou, die had gezorgd dat Sitia voor ons open bleef, stond ons met vrouw en zoontje, op te wachten. Hij regelde ook hotel Sitia Beach, en zorgde voor een heerlijk visje aan de haven. Giannis (daar heb je wat aan) regelde ook nog een busje, en nodigde ons uit om in zijn stulpje in de bergen de wijn te komen proeven van zijn zelfgekweekte druiven. We komen erachter dat we niet met zomaar iemand te maken hebben, maar met een professionele wijnboer die exporteert naar allerlei landen in Europa. Heel knap wisselt hij om de minuut van taal, dan weer Duits, dan weer Engels. We worden verrast met verschillende wijnen, allemaal van dezelfde druif. Dat het avondeten er bij in schiet is niet erg; Griekse kaas met brood smaakt overheerlijk...
Dag zes: bij vertrek blijkt Sitia geen landingsgeld te berekenen. Om het vliegen te bevorderen. Een prima idee, vonden wij. De tanks worden up to the top gevuld omdat je op bestemming Lesbos maar liefst € 3,50 betaalt! En 15 kts headwind zou zorgen dat we toch al langer over deze leg zouden doen. Cavok, maar een beetje heiig. De vele eilandjes schoven langzaam onder ons door. Zo naderden we MES VOR en melden ons bij Chios, dat ons via airway H59 stuurt om te voorkomen dat we de Turkse grens per ongeluk passeren. Dan schijnt je dood nabij te zijn... Strak langs de kust van Lesbos verscheen plots om de hoek het veld Mitilini, een plaatje. Christo van de vliegclub staat ons op te wachten. Het veld heeft normaal geen Avgas maar de club (heeft één Cessna 172 op Mogas!) had geregeld dat er via Thessaloniki toch nog wat aanwezig was. Kijk, aan zulke vrienden heb je wat.
Niet alleen Christo heet ons welkom maar ook de voorzitter (in vliegpak) en nog een clublid (de techneut). Even later komt zelfs ook de verkeersleider die ons binnengepraat. We krijgen allemaal tasjes met Griekse lekkernijen; gelukkig kunnen we wat terugdoen met een orginele Flying Symphony polo. We worden uitgenodigd samen te eten aan de haven. Een hotel aan de haven hadden ze zo voor ons geregeld. Een gezellige avond met veel vis en ouzo volgde. Mensen, dit is leven!
Dag zeven: op naar Burgas in Bulgarije. Weer via de airways moesten we een half uur omvliegen om via het exit point Rodop de grens te passeren. Het aanvliegen van Burgas was een belevenis, via radarvectors werden we keurig voor de baan gebracht. Naar de permit werd helemaal niet gevraagd, wel bleek dat ze van onze komst op de hoogte waren. Burgas airport was veel groter en professioneler dan verwacht, de fuel man stond direct klaar om ons te helpen.
Dag acht: vandaag weer een cultuurdag. Een wandeling over de boulevard, een voetbalwedstrijd bekijken. Voor ons hotel liep steeds een burger met een pistool zichtbaar in z'n achterzak, waarschijnlijk om ons te beschermen.
Dag negen: de dag begon schokkend als de notam plots aangeeft dat Nis (LYNI) in Servië alleen tussen 06.00u en 09.00u uur service verleent verlenen. Dan maar naar Sofia! Wijzigen van de vliegplannen, maar met een half uurtje vertraging kunnen we dan toch vertrekken. Via de noordelijke VFR-route werden de RP's keurig afgevlogen met prima begeleiding van Sofia approach. De ruimte tussen de heuvelrug voor Sofia en de zich snel ontwikkelende bewolking was beperkt. VFR moet er in Bulgarije keurig via RP's worden gevlogen en als die hoog liggen en de bewolking akelig laag over de bergen zakt, kost het veel moeite om lager te mogen vliegen, maar na veel gepraat lukte dit uiteindelijk. Via Servië op naar Hongarije. Bij Parak passeerden we de grens met Hongarije. We zetten al snel een slow decent in en landden onder een scattered wolkendek op Debrecen. Vriendelijke en behulpzame afhandeling. Het weer voor woensdag zag er echter niet goed uit en er werd besloten een cultuurdag in Debrecen in te lassen.
Dag tien: Debrecen, de tweede stad van Hongarije, valt wat tegen op deze doordeweekse dag. Dag elf: huiswaarts. In Slowakije zakt de bewolking over de heuvels die we tegenkomen maar met wat kruip-door-sluip-door landden we toch in Brno. Na een lichte lunch zorgt een stevige rugwind er voor dat we om 14.30u al landden op Magdeburg. Toen we de stal roken wilden we ook naar huis. Het thuisfront ingelicht dat de ETA niet 19.00u maar 17.45u werd. Bij het passeren van de grens riepen we Dutch Mill niet meer op en kwam het thuisgevoel pas goed toen we Teuge aan de lijn kregen die ons een 09 right hand gaf. De OOM als eerste gevolgd door de rest. De dames waren blij dat ze hun avonturiers weer veilig in de armen konden sluiten. Er werd nog wat nagepraat en gedronken waarna een ieder zijns weegs ging. Het was weer een geweldige trip die bij iedereen, met stip, in z'n gedachten zal blijven.
Het traject werd door de PH-OOM,een Cirrus SR20, afgelegd in 27u48
tekst Rini van den Brink. E-mail: phoom@kpnmail.nl
Met dank aan Pilot & Planes, waarin het artikel eerder verscheen
.
Ervaring leert dat deze trips vragen om praktische taakverdeling. Zo hebben we een wingcommander, een fotograaf, iemand voor de vliegplannen, een meteoman, een cultuurman en iemand die taxi's, hotels en restaurants regelt.
Met verste bestemming Kreta was de tocht verdeeld in veertien legs. De verkeersleiding is natuurlijk een verhaal apart. Alleen al de heenweg: Teuge, DutchMill, Langen, München Info, Schweinfurt TWR, Linz Radar, Krems TWR, Wien Approach, Budapest Info, Zagreb Info, Zagreb Approach, Losinj TWR, Zadar Appr, Dubrovnik Appr, Dubrovnik TWR, Podgoridca Appr, Tirana Appr, Kerkira Appr, Kerkira TWR, Andravida Appr, Araxis Appr, Athinai Info N, Athinai Info S, Milos TWR, Tazina Radar, Souda Appr, Chania TWR, Iraklion Appr, Sitia Appr, Sitia TWR.
Dag één: het meteo-gegoogle voorspelde bij vertrek al lage bewolking in het Sauerland, waar we toch doorheen zouden moeten. Dat werd gelijk een van de grootste beproevingen van de hele tocht. Basis 2100 ft, gestaag oplopend terrein tot 2800 ft met obstakels, vijf km zicht... Toch lukte het, en voorbij Kassel scheen de zon, zoals voorspeld. Eerste tankstop was Schweinfurt (EDQT). Tweede deel die dag Krems. Opvallend toch hoe goed de ATC ons weer begeleidt. Linz Radar gaf na de eerste call al het antwoord 'got your details, squawk'. Een bruine Donau inplaats van een blauwe onder ons, toch een plaatje.
Dag twee: bij het ontbijt wordt de optie bekeken om toch over de Alpen te vliegen, maar die route is voor VFR officieel gesperrt wegens te slecht weer. Daarom de eerste leg naar Losinj aan de Kroatische kust, oostelijk om Wenen, vervolgens via ABETI Hongarije in, langs Slovenië, dan Kroatië in langs Zagreb. Het weer was zomers. Mooi was de naam van de VFR route door Zagreb TMA, die we moesten afvliegen: de Panania Route. Losinj Airport bleek te bestaan uit wat vervallen barakken en één nieuw gebouwtje. Tanken ging echter vlot. De leg naar Dubrovnik voerde ons langs de prachtige kust van Kroatië en zo konden we de beroemde haven goed zien. Afhandeling daar was uiterst vlot, via een handling agent die op ons wachtte. Omdat Dubrovnik al vol met toeristen was, regelde onze hotelman een mooi hotel tussen het vliegveld en de stad.
Dag drie: deze dag was gepland als rustdag, met een toer door de stad. Los van de indrukwekkende historie van het stadje, met veel Spaanse en Italiaanse invloeden, heeft met name de oorlog van 1994 sporen nagelaten. Niet eens zozeer de schade aan gebouwen, maar vooral de houding ten opzichte van de Serviërs, die hier de boosdoeners zijn.
Dag vier: vandaag naar Corfu (Kerkira) voor een douane- en fuelstop, dan door naar Chania, daarna Sitia is het plan. Een telefoontje leert dat Kerkira deze dag gesloten is wegens werkzaamheden. Wat telefoontjes later krijgen we toch toestemming, als we voor 15.00 uur weer vertrekken. Bij de startup blijken onze vliegplannen toch afgekeurd! Verwarring alom, maar uiteindelijk kunnen we met wat vertraging vertrekken.
Als je Dubrovnik verlaat, ben je bijna direct in het gebied van Servië-Montenegro. Een zware basstem met een rollende 'r' gidst ons probleemloos langs de kust naar Albanië. Het was vooraf niet zeker of we ongestoord door beider TMA heen konden. In het verleden was dit min of meer een no-go area. Maar: we worden uiterst correct en in goed Engels welkom geheten voor de transfer door Albanese airspace langs de kust, tot de intersectie PITAS met Griekenland. Kerkira afhandeling was in handen van een mooie Griekse dame en verliep snel.
Wel kregen we te maken met een verandering in de vliegplannen: het been naar Chania moet via KRK, ARA, TRL, MIL en SUD; allen VOR's. Dus airways-vliegen dwars over de Peloponesos. Reden: militaire oefeningen. Nu is het gebergte daar knap hoog, met pieken tot 9000 ft. Bovendien bouwen zich al flink wat stapelwolken op. Tot bij Araxos gaat alles prima. Maar daar worden we door approach twintig mijl van het veld verordonneerd wegens genoemde militaire activiteiten. Direct omhoog tot 7500 ft...bij toenemende bewolking. Het wordt zigzaggen tussen de bloemkolen om in het zuidoosten weer naar zee te kunnen afdalen.
In Griekenland valt het meeste gebied onder Athinai Info; twee secties met bijbehorende frequenties. Niet overal even sterk en men adviseert dan ook: in case of no contact, please change frequency...
PPR voor Chania was geregeld via de voorzitter van de plaatselijke vliegclub, die ons op het bloedhete veld stond op te wachten en zorgde voor een vlotte afhandeling. Nu nog naar Sitia aan de andere kant van het eiland. Een telefoontje van de behulpzame voorzitter resulteerde in een éénmalige latere openstelling. Dan nog een laatste uitdaging, maar niet de kleinste: een kneiterharde crosswind van twintig kts, vrijwel haaks... Enfin, we leven nog.
Giannis Economou, die had gezorgd dat Sitia voor ons open bleef, stond ons met vrouw en zoontje, op te wachten. Hij regelde ook hotel Sitia Beach, en zorgde voor een heerlijk visje aan de haven. Giannis (daar heb je wat aan) regelde ook nog een busje, en nodigde ons uit om in zijn stulpje in de bergen de wijn te komen proeven van zijn zelfgekweekte druiven. We komen erachter dat we niet met zomaar iemand te maken hebben, maar met een professionele wijnboer die exporteert naar allerlei landen in Europa. Heel knap wisselt hij om de minuut van taal, dan weer Duits, dan weer Engels. We worden verrast met verschillende wijnen, allemaal van dezelfde druif. Dat het avondeten er bij in schiet is niet erg; Griekse kaas met brood smaakt overheerlijk...
Dag zes: bij vertrek blijkt Sitia geen landingsgeld te berekenen. Om het vliegen te bevorderen. Een prima idee, vonden wij. De tanks worden up to the top gevuld omdat je op bestemming Lesbos maar liefst € 3,50 betaalt! En 15 kts headwind zou zorgen dat we toch al langer over deze leg zouden doen. Cavok, maar een beetje heiig. De vele eilandjes schoven langzaam onder ons door. Zo naderden we MES VOR en melden ons bij Chios, dat ons via airway H59 stuurt om te voorkomen dat we de Turkse grens per ongeluk passeren. Dan schijnt je dood nabij te zijn... Strak langs de kust van Lesbos verscheen plots om de hoek het veld Mitilini, een plaatje. Christo van de vliegclub staat ons op te wachten. Het veld heeft normaal geen Avgas maar de club (heeft één Cessna 172 op Mogas!) had geregeld dat er via Thessaloniki toch nog wat aanwezig was. Kijk, aan zulke vrienden heb je wat.
Niet alleen Christo heet ons welkom maar ook de voorzitter (in vliegpak) en nog een clublid (de techneut). Even later komt zelfs ook de verkeersleider die ons binnengepraat. We krijgen allemaal tasjes met Griekse lekkernijen; gelukkig kunnen we wat terugdoen met een orginele Flying Symphony polo. We worden uitgenodigd samen te eten aan de haven. Een hotel aan de haven hadden ze zo voor ons geregeld. Een gezellige avond met veel vis en ouzo volgde. Mensen, dit is leven!
Dag zeven: op naar Burgas in Bulgarije. Weer via de airways moesten we een half uur omvliegen om via het exit point Rodop de grens te passeren. Het aanvliegen van Burgas was een belevenis, via radarvectors werden we keurig voor de baan gebracht. Naar de permit werd helemaal niet gevraagd, wel bleek dat ze van onze komst op de hoogte waren. Burgas airport was veel groter en professioneler dan verwacht, de fuel man stond direct klaar om ons te helpen.
Dag acht: vandaag weer een cultuurdag. Een wandeling over de boulevard, een voetbalwedstrijd bekijken. Voor ons hotel liep steeds een burger met een pistool zichtbaar in z'n achterzak, waarschijnlijk om ons te beschermen.
Dag negen: de dag begon schokkend als de notam plots aangeeft dat Nis (LYNI) in Servië alleen tussen 06.00u en 09.00u uur service verleent verlenen. Dan maar naar Sofia! Wijzigen van de vliegplannen, maar met een half uurtje vertraging kunnen we dan toch vertrekken. Via de noordelijke VFR-route werden de RP's keurig afgevlogen met prima begeleiding van Sofia approach. De ruimte tussen de heuvelrug voor Sofia en de zich snel ontwikkelende bewolking was beperkt. VFR moet er in Bulgarije keurig via RP's worden gevlogen en als die hoog liggen en de bewolking akelig laag over de bergen zakt, kost het veel moeite om lager te mogen vliegen, maar na veel gepraat lukte dit uiteindelijk. Via Servië op naar Hongarije. Bij Parak passeerden we de grens met Hongarije. We zetten al snel een slow decent in en landden onder een scattered wolkendek op Debrecen. Vriendelijke en behulpzame afhandeling. Het weer voor woensdag zag er echter niet goed uit en er werd besloten een cultuurdag in Debrecen in te lassen.
Dag tien: Debrecen, de tweede stad van Hongarije, valt wat tegen op deze doordeweekse dag. Dag elf: huiswaarts. In Slowakije zakt de bewolking over de heuvels die we tegenkomen maar met wat kruip-door-sluip-door landden we toch in Brno. Na een lichte lunch zorgt een stevige rugwind er voor dat we om 14.30u al landden op Magdeburg. Toen we de stal roken wilden we ook naar huis. Het thuisfront ingelicht dat de ETA niet 19.00u maar 17.45u werd. Bij het passeren van de grens riepen we Dutch Mill niet meer op en kwam het thuisgevoel pas goed toen we Teuge aan de lijn kregen die ons een 09 right hand gaf. De OOM als eerste gevolgd door de rest. De dames waren blij dat ze hun avonturiers weer veilig in de armen konden sluiten. Er werd nog wat nagepraat en gedronken waarna een ieder zijns weegs ging. Het was weer een geweldige trip die bij iedereen, met stip, in z'n gedachten zal blijven.
Het traject werd door de PH-OOM,een Cirrus SR20, afgelegd in 27u48
tekst Rini van den Brink. E-mail: phoom@kpnmail.nl
Met dank aan Pilot & Planes, waarin het artikel eerder verscheen
.
|
|
|